سبحان بهرامی جلفائی

دایجون حمیدت مدیر کاروان بود و مسافر می برد کربلا که یه روز وقتی برگشت بهش گفتم ما اگه بخواهیم بیام چقدر هزینه مون میشه اونم گفت برو دنبال پاسپرت ها و کاری نداشته باش خلاصه به مامانجون طاهره گفتم و قرار شد با بابایی حرف بزنه و راضیش کنه که بریم و من هم رفتم دنبال کارای پاسپورت و خلاصه به هر نحوی بود پاسپورت گرفتیم عکسای پاسپورتمون این شکلی ان قربونت برم ...

١ اردیبهشت ماه بود که من و شما به همراه عمع ازاده و بابا اسماعیل رفتیم بهداشت محل و وزن و قد و دورسرت و اندازه زدو گفت که رشدت خوب بوده و بعد زمان امپول زدنت فرا رسید که عمه ازاده گفت من میبرمش داخل و تو برو بیرون که صدای گریه اش و نشنوی خلاصه دلم پیشت بود ولی بهتر بود که برم بیرون چون دلم طاقت شنیدن صدای گریه ات  رو نداشت خلاصه بعد زا 5 دقیق عمه اوردت و تو خیلی گریه کرده بودی چه کنیم که واسه سلامتیت مهم مادر جان

شما خیلی پسر خوبی بودی ولی تنها مشکلت این بود که دلدردی بودی و من خبر نداشتم و شبها یه ریز گریه می کردی و اصلا نمی خوابیدی تا اینکه بردمت دکتر و فهمیدم که کوچولوی نازم دلدرد داشته بمیرم الهی واست یه سری دارو نوشت و من از خوردن لبنیات منع کرد همچنی از خوردن حبوبات ولی چاره ای نبود باید به این چیزها هم عادت می کردی و این دلدردت تا 4 ماهگی همراهت بود ولی به لطف خدا کم کم خوب شدی

شما خیلی خوش قدم بودی و با اومدنت ما تصمیم گرفتیم که تلویزیون ال سی دی بخریم و خدارا شکر خردیدم فردای اون شب ختنه کردنت رفتیم واسه انتخاب میز تلویزیون خلاصه بعد از اون همه گشتن یه میز به سلیقه خودم و بابایی انتخاب کردیم و اومدیم خونه و بعد از خریدن انتن تماس گرفتیم تا از نمایندگی بیان واسم وصل کنن و بالاخره تلویزیون دار شدیم